środa, 13 kwietnia 2011

Rajd Północ - Południe 01-03.04.2011


Pierwszego kwietnia z Jastrzębiej Góry (okolice Władysławowa) wyruszył 1 Maraton Quadowy Północ - Południe, którego meta znajdowała się na Gubałówce w Zakopanem.
"ONE MAN, ONE QUAD, 48H, 1200 KM ADVETURE"
Nasz team reprezentowali: Tede, Piroman, Deniu, Paweł S, Mariusz.

Relacja Piromana:
"Docieramy do Jastrzębiej Góry w czwartek ok. 18, kwaterujemy się i …. pierwszy zonk – nie wziąłem butów! Chyba pojadę w „cywilnych”, a Tede ma ubaw, że w skarpetkach. Jest 20, kurierzy odpadają. Czytamy forum i oświecenie – kolega jodadaniel z Gdańska podaje swój telefon i oferuje bezinteresowną pomoc. Dzwonię i zgadza się odebrać następnego dnia nadane przez moją żonkę buty z pociągu w Gdańsku Głównym i dowieźć mi na Start. Tak też się staje.
JODADANIEL – JESTEŚ WIELKI, JESZCZE RAZ DZIĘKI I SZACUN.
Piątek plombowania, findery i odprawa – miało być nielegalnie, a tu roi się od różnych mundurowych. Nawet nie widać wrogości.
Startujemy – Tomek jako trzeci, ja czwarty. Czeka na mnie i z Jastrzębiej na mega przygodę wylatujemy już jako team. Trzymamy się wymyślonej taktyki – jedziemy równo, spokojnie oszczędzając sprzęt, paliwo i siły, na zmianę nawigując. Brak śladów przed nami choć nie wystartowaliśmy pierwsi. Na torowisku przeprawiamy się przez mostek – tak odczytuję tracka, chyba niepotrzebnie bo doganiają nas cztery quady, zjeżdżają przed mostkiem – a my tracimy kilkanaście minut. Lecimy dalej, doganiamy ich przy wąwozie. Chłopaki kombinują jak zjechać, niektórzy winch ze skarpy, a my wjeżdżamy łatwiejszą skarpą szarpiąc się nieco w wąskim wjeździe. Małe mokradełko – chlup – winch – tede to samo, przejazd przez rzeczkę – zawiesiłem się na konarze – winch – Tede to samo. Sędzia podbija kartę – jedziemy dalej – na młakowatym podjeździe walczą dwa quady więc odchylamy nieco w lewo znajdujemy wyjazd z wąwozu i …. jesteśmy poza trasą. GPS głupieje, kręcimy się w kółko aż docieramy do szlabanu wjazdowego – a tam zamknięte – stoi kolejka do wjazdu i jakieś nerwowe wyjaśnianie z ochroną. Spadamy z powrotem do wąwozu, znajdujemy tracka, wolny podjazd, w górę i dzida. Niestety godzinka w plecy. Przed nami wyjechało 4 lub 5 maszyn więc lecimy za nimi. Po ok. 120km zatrzymujemy się na pierwsze tankowanie z kolpinów – słyszymy quadzika – i tu szok – Zdeżak – startował 1 godz 15 min za nami. Puszczają mi nerwy, ale Tede mnie powstrzymuje – jedziemy wg planu. Kolejne 100km, nic się nie dzieje, dojeżdżamy do stacji na tracku w Tczewie. Tankujemy, stoi kilka serwisów, chłopaki mówią, że jesteśmy ok. 20 – stą ekipą !!! Dziwne, czterech, pięciu w wąwozie + Zdeżak, a skąd kolejnych kilkanaście maszyn – do dziś nie wiem. Lecimy dalej nic się nie dzieje, kolejny tank z kolpinów + posiłek słyszymy 2 maszyny. Ruszamy, mały błąd nawigacyjny, poprawiamy, ale dochodzi nas 2can i Pitu. Lecą szybko, więc ich puszczamy, nie wytrzymuję bo lecą pięknie, podczepiam się i tak paręnaście kilosków, ale tede mnie uspokaja – taktyka, meta durniu. Odpuszczam, nikną z oczu… Znowu lecimy, nuda, lekki kryzys, zatrzymujemy się coś sprawdzamy, znowu ktoś nas mija – cholera znowu 2can i Pitu – chyba byli się zatankować. Podczepiamy się tak ze 20-25 kilosów, a potem otrzeźwienie – cholera oni się zatankowali, a my? Sprawdzamy GPS-a – CPN do tyłu 28 km (chyba oni tam byli zbaczając 2-3 km z trasy), w bok 17 km, wahy mamy na 30 – 40 kilosów. Jedziemy w bok, dojeżdżamy, stacja zamknięta – do Mławy jakieś 8km, chłopaki z Red Bulla podjechali i mówią o 4 km w drugą stronę. Słuchamy ich, bo dzięki temu będziemy bliżej waypointa. Tankujemy, do powrotu na zjazd z trasy jakieś 12-13 km, widzę na GPS-ie tracka jakieś 2 km od nas, kusi, kusi, ale nie, bez sensu, wracamy do waypointa. Trzeba grać fair. Na szczęście chłopaki z Red Bulla dali na stacji puszkę jakiegoś zaczarowanego i wracają mi siły ze zdwojoną mocą. Teraz po ponad 400 km mówię do tedego : pieprzyć taktykę, nie wiadomo ilu nas wyprzedziło, bo przez to tankowanie kolejna godzina w plecy, zapier…y. I wtedy zaczęło się ponad 250km zajefajnej jazdy, faja max i dzida. Koło Rawy przy kolejnym tankowaniu z kolpinów mijają nas 2 maszyny. Po kilku km wyprzedzamy ich my, bo teraz oni tankują i coś w nawigacji grzebią. Gonią nas, mają szybsze maszyny, ale ciągle są w moich lusterkach, a nie my w ich. Dłuuuuga prosta skrajem lasu, tak ze 2 kilosy, wjazd na asfalt, skręt 90 stopni w lewo oglądam się gdzie są …. A za mną tylko tede. Wow, urwaliśmy się im, czuję małą dumę z „wyczynu”, bo wiem kto to był. Dojeżdżamy do głównej, czekam na włączenie się do ruchu, patrzę w lusterka czy dojechał tede, a tu … szok za mną stoją te dwa quady. Na czym lub którędy musiały jechać jeśli nie widziałem ich na ok. 2 kilometrowym odcinku za nami, a doszły nas na dwóch ok. 3 kilometrowych asfaltach po których jechaliśmy jakies 110-115km/h??? Ręce mi opadły, ale pojechaliśmy dalej. Dojazd na tor w Kuklówce, oprócz nas jeszcze 2 quady, przed jeziorem podbiega 2can i mówi: chłopaki, i tak jestem mokry, przeprowadzę was – brodzi a my jedziemy jego śladem. Wskakuje do mnie na bagażnik i jedziemy na drugie bajoro, gdzie znowu wytycza mi drogę.
JAK WIELKIM ZAWODNIKIEM I CZŁOWIEKIEM TRZEBA BYĆ, ŻEBY KOSZTEM WŁASNEGO CZASU NA ODPOCZYNEK, W TAKI SPOSÓB POMÓC „KONKURENCJI” – MOŻE SŁABSZEJ ALE ZAWSZE ? 2CAN DZIĘKUJĘ – JESTEŚ GOŚĆ.
Żeby nie było tak miodowo, niestety wychylam moją Bombę nazbyt w lewo na zakręcie wokół krzaka w bajorku, zbyt mało dokładnie trzymając się „trasy 2can-a” i boczne koła spadają mi ze skarpy ukrytej w wodzie . Sprzęt gaśnie. Po kilku sekundach to samo robi tede. Masakra, - 300 metrów przed zakończeniem pierwszego etapu. Dwa quady obok nas przejeżdżają, jeden z nich (chyba Rincon, ridera nie znam) wyciąga nas na brzeg. Jedzie się „odhaczyć” na półmetek i wraca zabierając na hol tedego. Dziękujemy Ci kolego. Ja w tym czasie podpowiadam kolejnym dwóm quadom, którędy przejechać, widzę nawet, że to mój dobry znajomy, więc proszę o podholowanie. Mówi, żebym się podczepił, ale nim wyciągnąłem linkę – odjeżdżają. Mam nadzieję, że szybko po mnie wróci, w końcu bardzo dobrze się znamy. Proszę o pomoc myjącego się obok Grizzlaka, ale chyba gość nie widzi się w roli holownika. Mijają kolejne minuty, wjeżdżają kolejne chyba cztery quady. Podpowiadam jak mogę, gdy już przejechali przez bajorko proszę o pomoc, linka rozwinięta, ale Ci koledzy też nie specjalnie widzą się w roli pomocników i tłumaczą, że mają naprawdę sporo swoich problemów na głowie i nie dysponują odpowiednim zapleczem oraz czasem. Długo jestem sam, tzn. jest ze mną jakichś dwóch panów, którzy przecierają oczy ze zdumienia. W końcu po prawie 40 minutach wraca po mnie ten mój znajomy i holuje mnie na półmetek.
Na półmetku zamiast odpocząć reanimujemy z Tomkiem quady, suszymy się, coś przegryzamy. Tomek zdejmuje środkową alu osłonę, bo zawinęła się pod spód. Dowiadujemy się od kilku uczestników, że leci sporo dyskwalifikacji, m.in. Fabian ma identyczną navi jak moja (nowa 62s) i zapisało mu się niewiele śladu. Ja karty do swojej też nie włożyłem, mam ponad 540 km śladu, ale też trochę brakuje. Słychać trochę awantur z organizatorem, bo u niektórych nie tylko brak zapisu śladu jak słyszę jest problemem. Niedozwolone ominięcia, skróty co mnie nie dziwi, bo wiem co widziałem na trasie. Zaglądamy „przez ramię” do Shayby laptopa gdzie widać trak vs. ślad jednego z awanturujących się. Ścinki nie wąskie widoczne jak na dłoni. Nie rozumiem pretensji tego uczestnika – przecież już na odprawie organizator wyjaśnił, że za takie coś będzie dyskwalifikacja i finał. Shayba zgrywa nasze ślady, a ja modlę się o cud. Na szczęście tede miał poczciwą 60-kę, której obsługę zna na wylot i po zgraniu ruszamy z blisko godzinnym opóźnieniem na drugi etap. Niestety po starcie okazuje się, że tede uszkodził prawe przednie koło i albo się wycofa, albo lecimy z v-max 70km/h. Decydujemy się na wolniejszą, żmudniejszą jazdę, bo team to team. A głównym celem jest dojazd na metę. Trochę serce się kraja, jak patrzymy ile quadów nas wyprzedza. Dalej generalnie nic się nie dzieje. Tzn w okolicach Warszawy widać sporo agresji wśród ludzi. Na szczęście niebawem oddalamy się w okolice Radomia, a tam jakby ludzie z innej Polski – takiej miłej, sympatycznej – machają, „każą” przygazować. Sielanka. Zauważam jedną z „pułapek” nawigacyjnych Shayby. Jedziemy asfaltem, gadamy o d…ie Maryny, spoglądam na navi, a tu zonk – jesteśmy poza trackiem. Przybliżam ekran, za 200 – 300 metrów track znowu wraca na tą drogę. O nie, cwaniaczku, zawracamy, 500 metrów wcześniej track „wszedł” na polną drogę, by skrajem wsi dołączyć z powrotem do asfaltówki. O mało się nie złapaliśmy i uświadamiamy sobie z Tomkiem, że takich pułapek było już kilka. Pod Kielcami zatrzymuje nas i Janosików patrol policji, ale policjanci są sympatyczni. Sprawdzają papiery, mówią, że o rajdzie wiedzą, sprawdzają dla porządku. Pod Krakowem to samo. Ci też są OK, proszą tylko o jeśli szybką to ostrożną jazdę. Jest już ciemno. Dowiadujemy się, że finiszują już zdeżak i 2can. Pojawiają się pierwsze problemy z zimnem i zmęczeniem. 230km do mety to droga przez mękę. Ponad 1000km za nami, a teraz gdy zimno przeloty wyłącznie asfaltówkami. Ponad 150km bez dotknięcia szutrów – masakra – zimno, nudno, żmudnie. Musimy robić częste przerwy, nawet co 10, 20 kilometrów, żeby się ocucić. Jechaliśmy zbyt wolno, a przez to zbyt długo. Jakieś 80km przed metą, w lesie napotykamy dwa Grizzlaki. Zatrzymujemy się, ale okazuje się że chłopaki tylko śpią. Ruszają z nami, ale teraz my nie możemy sobie poradzić ze zmęczeniem. Dochodzi 2 w nocy. Jesteśmy głodni, przy potoku robimy ostatnie MRE. Tomek słyszy głosy jakichś lasek z potoku, szczerze mówiąc ja też, ale nie chcę się przyznać. To widocznie nimfy jakieś. Jedziemy dalej, ale tylko kilka kilometrów. Zaczynamy ostatniego tracka i ze względu na wszechobecne zwidy i zimno zatrzymujemy się ok. drugiej i śpimy na quadach, chyba na mrozie. Tomek budzi mnie po dwóch godzinach i trzaskając zębami z zimna ruszamy dalej. Po jakichś 3 kilometrach wjeżdżamy na najlepszy, górski odcinek całej trasy. Banan na całego, odzyskujemy temperaturę ciała i siły. Zasuwamy po górach drąc japy z radości.
Kończymy około 6-tej, na jakimś obskurnym parkingu. Radość, duma z przejechania. Wiemy, że przyjechało wielu przed nami, ale to bez znaczenia. Pokonaliśmy samych siebie.

Wieczorem dekoracja zwycięzców. Szczerze mówiąc po takim maratonie takiej się nie spodziewałem. Masakra, ale cóż. Trzeci hycel, drugi…. tede!!!!!, wygrał zdeżak (przy okazji jeszcze raz ogromne gratulacje Paweł – pokazałeś klasę) . Byliśmy w totalnym szoku jeśli chodzi o drugie miejsce. Wg organizatora tylko oni odrobili lekcję z obsługi GPS-a. Trochę przykro mi było, bo jechaliśmy z tedem razem, ale fakt jest faktem – nigdy nie przeczytałem instrukcji mojej navi i znam ją tyle o ile. Mój teampartner zachował się jednak elegancko i bardzo głośno dobre słowo o mnie powiedział. Dziękuję Ci Tomek za to i za wspólne przeżycie mega przygody."